'Softcore' (2025) is een door vrouwen gecreëerde ruimte vol textuur en aanraking, waar gebeeldhouwde geluidsstations samenkomen met knuffelbare loveseats en retroconsoles zoemen van het spelen. Ergens tussen een lounge, een rustig feestje en een gedeelde woonkamer in, nodigt de installatie uit tot nabijheid, wegdromen en zacht experimenteren. Gebouwd van hout, schuim, glasvezel en circuits, herinterpreteert het het nachtleven als zachte infrastructuur. Het is iets dat je vasthoudt, terugluistert en pulseert met vreemd genot. Softcore is zowel een kunstwerk als een levend platform en is gebaseerd op rust, geluid en collectieve vreugde.

De afgelopen zes jaar heeft Nuno pinda's uitgedeeld tijdens sociale gelegenheden: in cafés, op feestjes, bij tentoonstellingsopeningen, enzovoort. Tijdens deze evenementen heeft de kunstenaar momenten, ervaringen en gedachten met anderen gedeeld. In die gevallen dienen de schillen van de gedeelde pinda's als metafoor voor het lichaam dat draagt wat tijdens die ontmoetingen is gedeeld. Ze vatten tijd en ruimte samen en dragen informatie met zich mee, zoals DNA. Door de schillen van de gedeelde pinda's te verzamelen, heeft Nuno sculpturale landschappen gecreëerd, zoals “Tree of Life” (2019-heden), die kritische vragen stellen over onze relatie met de natuur en het milieu.

'Biosonic Garden' (2025) is een multisensorisch project voor de sonificatie/visualisatie van biodata dat draait om een overkoepelend speculatief concept dat Deniz ‘human-nature-computer interaction (HCNI)’ noemt, waarbij hij ‘nature’ toevoegt aan het HCI-veld (human-computer interaction). Deniz beschouwt zowel technologie als natuurlijke elementen, zoals planten en schimmels, als onderdeel van ons bioom en gebruikt technologie als brug tussen beide werelden. Dit project stelt de vraag: ‘Wat als we de natuur zouden kunnen gebruiken als een alternatieve organische interface?’ Het resultaat is dat Deniz' installatie de geluiden van elektrische pulsen van planten weergeeft en deze omzet in een interactieve audiovisuele ervaring die wordt geactiveerd door en reageert op menselijke aanraking.

Het collectief afloat, opgericht door Anna Bierler en María Mazzanti, verkent hoe publiceren experimentele, performatieve en belichaamde vormen kan aannemen. Hun werk behandelt thema's als ecologische ineenstorting, eindes, overleven en het creëren van een wereld. In ‘Crave’ (2025) wordt publiceren eetbaar: een taart wordt bereid, geserveerd en gedeeld als een tijdelijke publicatie en ontmoetingsplaats. De taart fungeert als een materiële reflectie op overgangsrituelen, rouw, viering en transitie, waarbij het eten een ritueel wordt om een einde te markeren. Hier onderzoekt afloat hoe eindes sociaal en zintuiglijk kunnen worden ervaren als drempels.
1 Augustus organiseert Afloat een taart ritueel, kom gratis langs en RSVP je plek via de ticket link.

'Caught Sounds' (2025) van Anita Burato is een interactieve textielinstallatie met een handgeweven geleidende stof. Door de stof aan te raken worden veldopnames uit Rotterdam geactiveerd, waardoor de installatie verandert in een collaboratief instrument dat de stad bespeelt. In de ruimte worden bezoekers uitgenodigd om te spelen en af te stemmen op het geluidslandschap van de stad. De installatie nodigt uit tot momenten van pauze, samenwerking en diep luisteren, en onthult de rijkdom die verborgen ligt in het alledaagse en het over het hoofd geziene.

'knowledge is a problem' (2024-lopend) is een interdisciplinair installatie- en activeringsproject dat geworteld is in onderzoek naar moxibustion, een voorouderlijke medische praktijk die via matrilineaire kennis is doorgegeven in de familie en omgeving van de kunstenaar. Het project put uit koloniale geschiedenissen en VOC-archieven en onderzoekt hoe inheemse medische systemen werden toegeëigend en geherformuleerd binnen het westerse anatomische discours. De installatie wordt geactiveerd door middel van open repetities tijdens de tentoonstellingsperiode. Door middel van somatische taal en belichaamde kritiek deconstrueert het werk dominante verhalen over geneeskunde en kennis, daagt het intellectuele hiërarchieën uit en keert het historische machtsstructuren om door de aanwezigheid van een niet-blank, niet-mannelijk uitvoerend lichaam.

'Re:Subjected' stelt de systemen ter discussie die ons hebben geleerd te domineren en te consumeren, en stelt zich in plaats daarvan materialen voor als metgezellen met zeggenschap en aanwezigheid. Het vraagt zich af wat voor toekomst er mogelijk wordt als we ervoor kiezen om te luisteren in plaats van te ontginnen.